BLOG

«…Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, που τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι... Θεέ μου, κάνε με...»

  Ξυπνάς κάθε πρωί. Μπορείς να πεις βαριεστημένα: Ωχ, πάλι ξημέρωσε! Μπορείς όμως να πεις, δόξα τω Θεώ, που μου δωρήθηκε άλλη μία μέρα! Ας μη λησμονούμε ότι η κάθε νέα μέρα είναι μια ξεχωριστή μέρα, γιατί δεν την έχουμε ζήσει ποτέ πριν και ούτε πρόκειται  να τη ζήσουμε και στο μέλλον, γιατί είναι  μοναδική.

Μπορείς να γκρινιάξεις για το ξυπνητήρι που σε ξύπνησε ενώ κοιμόσουν του καλού καιρού, μπορείς όμως και να το ευχαριστήσεις, γιατί χάρη σε αυτό κοιμάσαι ήσυχος, χωρίς το άγχος μην τυχόν ξυπνήσεις αργά και πας καθυστερημένα στη δουλειά ή στις υποχρεώσεις σου!

Α. Ψυχογενής Ανορεξία (anorexia nervosa)

Τα τελευταίες δεκαετίες ένας αυξανόμενος αριθµός ανθρώπων, κυρίως γυναικών, παρουσιάζει μεγάλα προβλήματα  που έχουν σχέση µε το φαγητό. Τρία είναι τα κλινικά σύνδρομα που συναντάμε.  Η Ψυχογενής Ανορεξία, η Ψυχογενής Βουλιμία και η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας. Ταυτόχρονα αρκετοί  ασθενείς µε διαταραχές στην πρόσληψη τροφής παρουσιάζουν κυρίως συναισθηματικές διαταραχές ή διαταραχές προσωπικότητας. Η παχυσαρκία αν και τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί ένα μείζον παθολογικό κοινωνικό φαινόμενο στις Δυτικές κοινωνίες, παρόλα αυτά δεν ανήκει στην κατηγορία των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.  

Η αιτιοπαθογένεια αυτών των διαταραχών είναι πολυπαραγοντική. Γενετικοί, ορμονικοί, νευροβιολογικοί, ψυχολογικοί, περιβαλλοντικοί, κοινωνικοί και ενδοοικογενειακοί παράγοντες και σχέσεις συμβάλουν στην εμφάνιση των διαταραχών πρόσληψης τροφής. Έχει παρατηρηθεί ότι της έναρξης της αρρώστιας συχνά προηγείται κάποια ψυχοπιεστική, ψυχοφθόρα   κατάσταση.  

«Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Nα λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» έλεγε ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης και η φράση του αυτή φαίνεται να αποτελεί σημείο-κλειδί για την κατανόηση των δυσκολιών στις ανθρώπινες σχέσεις, σύμφωνα με τον ψυχίατρο, ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Ιάκωβο Μαρτίδη. Ο ίδιος, με την ευκαιρία εκδήλωσης που έγινε στη Θεσσαλονίκη για την επανέκδοση του συλλογικού τόμου με θέμα «Οικογένεια σε κρίση», επισημαίνει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ότι το ζήτημα της ευθύνης είναι καίριο και δυσκολεύει τις σχέσεις των ανθρώπων καθώς έχουμε την τάση να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτών που κάνουμε ή την ευθύνη αυτών που θα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάνουμε. Πάντα ο άλλος φταίει. « - Αδάμ γιατί έφαγες το μήλο; - Δεν φταίω εγώ, η Εύα μου το έδωσε. - Εύα γιατί έδωσες το μήλο; - Δεν φταίω εγώ, το φίδι με ξεγέλασε» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Φανταστείτε ότι κοιμάστε του καλού καιρού. Σκοτάδι, ησυχία, γαλήνη. Όλα καλά και όλα ωραία! Ξαφνικά, σας ξυπνούν απότομα, ανοίγετε έντρομοι τα μάτια σας κάτω από εκτυφλωτικά φώτα και βλέπετε ανθρώπους που έχουν είκοσι μέτρα ύψος να σας περιτριγυρίζουν. Οι άνθρωποι αυτοί σας αρπάζουν, σας κουνούν πέρα-δώθε, σας τραντάζουν, σας αναποδογυρίζουν και συνομιλούν μεταξύ τους, μόνο που οι φωνές τους, σας ακούγονται σαν κραυγές τεράτων. Τι περιέγραψα; Μόλις περιέγραψα τη στιγμή της γέννησής μας. Είμαστε μέσα στον αμνιακό σάκο. Σκοτάδι, ησυχία, γαλήνη και ξαφνικά, βγαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο, παντελώς μα παντελώς νέο. Αυτό είναι το λεγόμενο «τραύμα της γέννησης». Και καλούμαστε να προσαρμοστούμε και να ζήσουμε σε αυτόν.

Είναι όλοι κατάλληλοι και ώριμοι για γάμο; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.

Υπάρχουν άνθρωποι που διακατέχονται από μία ατομοκεντρική θεώρηση της ζωής. Δυσκολεύονται να βγουν από το καβούκι τους, χωρίς ενσυναίσθηση, δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των άλλων. Άνθρωποι που δυσκολεύονται να εμπιστευθούν, να προσφέρουν, να μοιρασθούν. Και ας γράφει εύστοχα ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης ότι: «Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Κι ας γράφει ο Σταμάτης Σπανουδάκης: «Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη».

Βία είναι κάθε συμπεριφορά που κακοποιεί, εξαναγκάζει, εκβιάζει, πληγώνει, υποτιμά, ειρωνεύεται, εκμεταλλεύεται, απομονώνει έναν άνθρωπο. Μπορεί να είναι σωματική, λεκτική, εξωλεκτική, ψυχολογική-συναισθηματική, σεξουαλική. Βία θεωρείται και η παραμέληση. Όταν ασκείται μέσα στην οικογένεια μιλάμε για ενδοοικογενειακή βία.

Τα όρια είναι κανόνες που συζητήθηκαν, συμφωνήθηκαν ή και επιβλήθηκαν. Κανόνες που ρυθμίζουν τη ζωή και τις σχέσεις μας. Τα όρια υπάρχουν παντού και αφορούν κάθε άνθρωπο. Δηλώνουν τι είναι αποδεκτό και τι δεν είναι. Είναι απαραίτητα για την εύρυθμη συνύπαρξη, τον αλληλοσεβασμό και την αυτοπροστασία. Προλαμβάνουν και προστατεύουν από την εκμετάλλευση ή/και την κακοποίηση.

Τα προσωπικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων επηρεάζουν τον τρόπο διαχείρισης των όποιων ψυχοπιεστικών καταστάσεων, όπως για παράδειγμα έναν καρκίνο. Κατά συνέπεια, η θεραπευτική ομάδα αξίζει να προσεγγίζει τον ασθενή λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Θα αναφερθώ στην ψυχολογική διαχείριση ορισμένων προσωπικοτήτων ενδεικτικά.

Η ευτυχία είναι πολύ υποκειμενική. Για τον πεινασμένο είναι η εξασφάλιση του καθημερινού φαγητού. Για τον άστεγο είναι το να εξασφαλίσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Με άλλα λόγια για έναν άνθρωπο που η επιβίωση δεν είναι δεδομένη, όταν την εξασφαλίζει, νιώθει ευτυχισμένος. Για όσους από εμάς  όμως  έχουμε εξασφαλίσει το ζην, το ζητούμενο είναι το ευ ζην. Και η καλύτερη εκδοχή του ευ ζην είναι το να ζεις ευτυχισμένος.

Γεννιόμαστε μέσα από σχέσεις, διαμορφωνόμαστε μέσα σε σχέσεις και πεθαίνουμε μέσα σε και μέσα από σχέσεις. Καθώς μεγαλώνουμε συμπαθούμε, αντιπαθούμε, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, αγαπάμε ή μισούμε. Όλα είναι σχέσεις και τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει εκτός σχέσης.

Όταν ένας πατέρας βρέθηκε στο γραφείο του ψυχιάτρου, άρχισε να περιεργάζεται για αρκετή ώρα τη βιβλιοθήκη που βρισκόταν πίσω του. Λίγο αργότερα έδειξε ενδιαφέρον για δύο βιβλία γύρω από τις σχέσεις γονέων και παιδιών. Στο ερώτημα του ψυχιάτρου αν θα τα διάβαζε, απάντησε: «γιατρέ, αν και δεν πολυδιαβάζω, έχω διαβάσει οδηγίες για τη σωστή χρήση διαφόρων πραγμάτων. Παρ' όλα αυτά δεν διάβασα κανένα βιβλίο για τα παιδιά μου. Αυτά θα τα διαβάσω».

Οι ασθενείς με καρκίνο βιώνουν πολλές έντονες στρεσογόνες καταστάσεις όπως συχνές ιατρικές επισκέψεις, διαγνωστικές εξετάσεις που απαιτούν χρόνο και χρήματα, βιώνουν την επαναλαμβανόμενη αγωνία της αναμονής των αποτελεσμάτων, το φόβο του θανάτου κ.ο.κ.

Ματαίωση, αποτυχία, αδικία, βία, ανεκπλήρωτος έρωτας, μοναξιά, τραυματισμοί, αρρώστιες, αναπηρία, ανεργία, θάνατος, κρίσεις προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές, οικονομικές, οικολογικές... Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τον πόνο.

Υπάρχουν κακοί ψυχοθεραπευτές; Αρκετοί. Υπάρχουν μέτριοι ψυχοθεραπευτές; Πολλοί. Υπάρχουν καλοί ψυχοθεραπευτές; Αρκετοί. Υπάρχουν εξαιρετικοί ψυχοθεραπευτές; Λίγοι.

«Η ευτυχία είναι μια δυναμική διεργασία που την κτίζεις και την καλλιεργείς καθημερινά»

«Ο καφές, η γέφυρα και ο Μαντέλα», ο τίτλος του πέμπτου βιβλίου σας που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός. Θα μας δώσετε κάποια στοιχεία;

Η εφηβεία χρονικά αντιστοιχεί στο διάστημα ανάμεσα στην παιδική και την ενήλικη ζωή.

1) Συχνά ακούμε ότι η οικογένεια και η κοινωνία περνάει κρίση. Ισχύει;
Ένας βασικός λόγος που υπάρχουν σήμερα πολλά κοινωνικά προβλήματα και γενικότερα...

Του Ιάκωβου Μαρτίδη 
1) Γιατί πολλοί επιλέγουν να βρουν τον έρωτα μέσω διαδικτύου;
Σήμερα οι έξοδοι έχουν μειωθεί  λόγω οικονομικής κρίσης,   λόγω φόρτου εργασίας…

Τα άτομα που πάσχουν από Διαταραχή Πανικού συνήθως αναπτύσσουν νευρικότητα και φόβο στο μεσοδιάστημα των κρίσεων πανικού. Συχνά αυτή η νευρικότητα και ο φόβος ότι θα επαναληφθεί η κρίση με όλη την αίσθηση της έντονης δυσφορίας, της ανημπόριας και του φόβου απώλειας του ελέγχου, οδηγούν στην ανάπτυξη μια άλλης διαταραχής, της διαταραχής της Αγοραφοβίας.

Ο κ. Ιάκωβος Μαρτίδης απευθυνόμενους σε Εκπαιδευτικούς...

Συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα
Το μήλο πάνω από τη μηλιά, το νέο βιβλίο του ψυχιάτρου και συγγραφέα Ιάκωβου Θ. Μαρτίδη, με υπότιτλο:  Tο αλφαβητάρι του «καταπληκτικού» γονιού, είναι η αφορμή της συζήτησής μας. 

Ο Γιώργος είχε αρχίσει να παίζει καζίνο στο ίντερνετ από τα δεκατρία του. Για δύο μήνες περνούσε το μεγαλύτερο μέρος τής ημέρας του παίζοντας την e-ρουλέτα.

Η διαταραχή πανικού είναι ένα «θορυβώδες» σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από διακριτά επεισόδια κρίσεων πανικού, δηλαδή κρίσεις υπερβολικού άγχους και φόβου. Περιλαμβάνει στη συμπτωματολογία της ένα μεγάλο εύρος σωματικών συμπτωμάτων. Πρόκειται για την ίδια κλινική εικόνα που μπορεί να παρουσιασθεί σε συνθήκες έντονης σωματικής άσκησης ή σε συνθήκες απειλητικές για τη ζωή. Στη διαταραχή πανικού οι προσβολές εμφανίζονται ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, χωρίς να υπάρχει κάποιος προκλητικός παράγοντας.

Η κατάθλιψη είναι μία σοβαρή νόσος που προκαλεί δυσλειτουργίες και ταλαιπωρία σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι αδυναμία της προσωπικότητας ή χαρακτηριολογικό μειονέκτημα. Η κατάθλιψη όμως είναι νόσος - όχι αδυναμία. Το αισιόδοξο μήνυμα που αξίζει να γνωρίζει όλος ο κόσμος είναι ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται και οι άνθρωποι μπορούν να επανέλθουν στην προηγούμενη υγιή κατάσταση. Η κατάθλιψη δεν παρουσιάζει μόνον συναισθηµατικά συμπτώματα, αλλά συχνά εκδηλώνεται και με σωματικά συμπτώματα. Τα συχνότερα εμφανιζόμενα σωματικά συμπτώματα είναι οι κεφαλαλγίες, οι στοµαχικές διαταραχές και ο χρόνιος πόνος, που πολλές φορές εκδηλώνεται σε διαφορετικά σημεία του σώματος. Η κατάθλιψη είναι µία από τις πιο συχνές παθήσεις. Εκδηλώνεται σε ποσοστό 10 με 15% στους άνδρες και στο 20 με 25% των γυναικών για τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Φόβος είναι η φυσιολογική αντίδραση σε κάποιο πραγματικό κίνδυνο. Στις φοβίες, ο φόβος είναι υπερβολικός έως παράλογος, που έχει σαν αποτέλεσμα το άτομο να επιθυμεί έντονα την αποφυγή αυτού που φοβάται. Είναι μία παθολογικά φοβική απάντηση σε κάποιο κίνδυνο, ο οποίος μεγαλοποιείται υπερβολικά ή είναι φανταστικός.

Η διαταραχή αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε άτομα που έχουν επιβιώσει από κάποιο τραυματικό γεγονός το οποίο είναι έξω από τις συνηθισμένες ανθρώπινες εμπειρίες. Τέτοια παραδείγματα είναι το να υποστεί το άτομο βιασμό...

Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής είναι οι υποτροπιάζοντες ψυχαναγκασμοί ή καταναγκασμοί.

Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι το επίμονο και γενικευμένο άγχος που αφορά στο σύνολο σχεδόν των δραστηριοτήτων του πάσχοντος ανθρώπου και που διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες. Συχνά, η διάρκεια της διαταραχής μπορεί να κρατήσει και χρόνια. Η συχνότητα της ΓΑΔ στο γενικό πληθυσμό ανέρχεται περίπου σε 5%.

«…Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, που τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι... Θεέ μου, κάνε με...»

  Ξυπνάς κάθε πρωί. Μπορείς να πεις βαριεστημένα: Ωχ, πάλι ξημέρωσε! Μπορείς όμως να πεις, δόξα τω Θεώ, που μου δωρήθηκε άλλη μία μέρα! Ας μη λησμονούμε ότι η κάθε νέα μέρα είναι μια ξεχωριστή μέρα, γιατί δεν την έχουμε ζήσει ποτέ πριν και ούτε πρόκειται  να τη ζήσουμε και στο μέλλον, γιατί είναι  μοναδική.

Μπορείς να γκρινιάξεις για το ξυπνητήρι που σε ξύπνησε ενώ κοιμόσουν του καλού καιρού, μπορείς όμως και να το ευχαριστήσεις, γιατί χάρη σε αυτό κοιμάσαι ήσυχος, χωρίς το άγχος μην τυχόν ξυπνήσεις αργά και πας καθυστερημένα στη δουλειά ή στις υποχρεώσεις σου!

Α. Ψυχογενής Ανορεξία (anorexia nervosa)

Τα τελευταίες δεκαετίες ένας αυξανόμενος αριθµός ανθρώπων, κυρίως γυναικών, παρουσιάζει μεγάλα προβλήματα  που έχουν σχέση µε το φαγητό. Τρία είναι τα κλινικά σύνδρομα που συναντάμε.  Η Ψυχογενής Ανορεξία, η Ψυχογενής Βουλιμία και η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας. Ταυτόχρονα αρκετοί  ασθενείς µε διαταραχές στην πρόσληψη τροφής παρουσιάζουν κυρίως συναισθηματικές διαταραχές ή διαταραχές προσωπικότητας. Η παχυσαρκία αν και τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί ένα μείζον παθολογικό κοινωνικό φαινόμενο στις Δυτικές κοινωνίες, παρόλα αυτά δεν ανήκει στην κατηγορία των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής.  

Η αιτιοπαθογένεια αυτών των διαταραχών είναι πολυπαραγοντική. Γενετικοί, ορμονικοί, νευροβιολογικοί, ψυχολογικοί, περιβαλλοντικοί, κοινωνικοί και ενδοοικογενειακοί παράγοντες και σχέσεις συμβάλουν στην εμφάνιση των διαταραχών πρόσληψης τροφής. Έχει παρατηρηθεί ότι της έναρξης της αρρώστιας συχνά προηγείται κάποια ψυχοπιεστική, ψυχοφθόρα   κατάσταση.  

«Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Nα λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» έλεγε ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης και η φράση του αυτή φαίνεται να αποτελεί σημείο-κλειδί για την κατανόηση των δυσκολιών στις ανθρώπινες σχέσεις, σύμφωνα με τον ψυχίατρο, ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Ιάκωβο Μαρτίδη. Ο ίδιος, με την ευκαιρία εκδήλωσης που έγινε στη Θεσσαλονίκη για την επανέκδοση του συλλογικού τόμου με θέμα «Οικογένεια σε κρίση», επισημαίνει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ότι το ζήτημα της ευθύνης είναι καίριο και δυσκολεύει τις σχέσεις των ανθρώπων καθώς έχουμε την τάση να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτών που κάνουμε ή την ευθύνη αυτών που θα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάνουμε. Πάντα ο άλλος φταίει. « - Αδάμ γιατί έφαγες το μήλο; - Δεν φταίω εγώ, η Εύα μου το έδωσε. - Εύα γιατί έδωσες το μήλο; - Δεν φταίω εγώ, το φίδι με ξεγέλασε» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Φανταστείτε ότι κοιμάστε του καλού καιρού. Σκοτάδι, ησυχία, γαλήνη. Όλα καλά και όλα ωραία! Ξαφνικά, σας ξυπνούν απότομα, ανοίγετε έντρομοι τα μάτια σας κάτω από εκτυφλωτικά φώτα και βλέπετε ανθρώπους που έχουν είκοσι μέτρα ύψος να σας περιτριγυρίζουν. Οι άνθρωποι αυτοί σας αρπάζουν, σας κουνούν πέρα-δώθε, σας τραντάζουν, σας αναποδογυρίζουν και συνομιλούν μεταξύ τους, μόνο που οι φωνές τους, σας ακούγονται σαν κραυγές τεράτων. Τι περιέγραψα; Μόλις περιέγραψα τη στιγμή της γέννησής μας. Είμαστε μέσα στον αμνιακό σάκο. Σκοτάδι, ησυχία, γαλήνη και ξαφνικά, βγαίνουμε σε έναν άλλο κόσμο, παντελώς μα παντελώς νέο. Αυτό είναι το λεγόμενο «τραύμα της γέννησης». Και καλούμαστε να προσαρμοστούμε και να ζήσουμε σε αυτόν.

Είναι όλοι κατάλληλοι και ώριμοι για γάμο; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.

Υπάρχουν άνθρωποι που διακατέχονται από μία ατομοκεντρική θεώρηση της ζωής. Δυσκολεύονται να βγουν από το καβούκι τους, χωρίς ενσυναίσθηση, δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των άλλων. Άνθρωποι που δυσκολεύονται να εμπιστευθούν, να προσφέρουν, να μοιρασθούν. Και ας γράφει εύστοχα ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης ότι: «Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Κι ας γράφει ο Σταμάτης Σπανουδάκης: «Ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη».

Βία είναι κάθε συμπεριφορά που κακοποιεί, εξαναγκάζει, εκβιάζει, πληγώνει, υποτιμά, ειρωνεύεται, εκμεταλλεύεται, απομονώνει έναν άνθρωπο. Μπορεί να είναι σωματική, λεκτική, εξωλεκτική, ψυχολογική-συναισθηματική, σεξουαλική. Βία θεωρείται και η παραμέληση. Όταν ασκείται μέσα στην οικογένεια μιλάμε για ενδοοικογενειακή βία.

Τα όρια είναι κανόνες που συζητήθηκαν, συμφωνήθηκαν ή και επιβλήθηκαν. Κανόνες που ρυθμίζουν τη ζωή και τις σχέσεις μας. Τα όρια υπάρχουν παντού και αφορούν κάθε άνθρωπο. Δηλώνουν τι είναι αποδεκτό και τι δεν είναι. Είναι απαραίτητα για την εύρυθμη συνύπαρξη, τον αλληλοσεβασμό και την αυτοπροστασία. Προλαμβάνουν και προστατεύουν από την εκμετάλλευση ή/και την κακοποίηση.

Τα προσωπικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων επηρεάζουν τον τρόπο διαχείρισης των όποιων ψυχοπιεστικών καταστάσεων, όπως για παράδειγμα έναν καρκίνο. Κατά συνέπεια, η θεραπευτική ομάδα αξίζει να προσεγγίζει τον ασθενή λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Θα αναφερθώ στην ψυχολογική διαχείριση ορισμένων προσωπικοτήτων ενδεικτικά.

Η ευτυχία είναι πολύ υποκειμενική. Για τον πεινασμένο είναι η εξασφάλιση του καθημερινού φαγητού. Για τον άστεγο είναι το να εξασφαλίσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Με άλλα λόγια για έναν άνθρωπο που η επιβίωση δεν είναι δεδομένη, όταν την εξασφαλίζει, νιώθει ευτυχισμένος. Για όσους από εμάς  όμως  έχουμε εξασφαλίσει το ζην, το ζητούμενο είναι το ευ ζην. Και η καλύτερη εκδοχή του ευ ζην είναι το να ζεις ευτυχισμένος.

Γεννιόμαστε μέσα από σχέσεις, διαμορφωνόμαστε μέσα σε σχέσεις και πεθαίνουμε μέσα σε και μέσα από σχέσεις. Καθώς μεγαλώνουμε συμπαθούμε, αντιπαθούμε, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, αγαπάμε ή μισούμε. Όλα είναι σχέσεις και τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει εκτός σχέσης.

Όταν ένας πατέρας βρέθηκε στο γραφείο του ψυχιάτρου, άρχισε να περιεργάζεται για αρκετή ώρα τη βιβλιοθήκη που βρισκόταν πίσω του. Λίγο αργότερα έδειξε ενδιαφέρον για δύο βιβλία γύρω από τις σχέσεις γονέων και παιδιών. Στο ερώτημα του ψυχιάτρου αν θα τα διάβαζε, απάντησε: «γιατρέ, αν και δεν πολυδιαβάζω, έχω διαβάσει οδηγίες για τη σωστή χρήση διαφόρων πραγμάτων. Παρ' όλα αυτά δεν διάβασα κανένα βιβλίο για τα παιδιά μου. Αυτά θα τα διαβάσω».

Οι ασθενείς με καρκίνο βιώνουν πολλές έντονες στρεσογόνες καταστάσεις όπως συχνές ιατρικές επισκέψεις, διαγνωστικές εξετάσεις που απαιτούν χρόνο και χρήματα, βιώνουν την επαναλαμβανόμενη αγωνία της αναμονής των αποτελεσμάτων, το φόβο του θανάτου κ.ο.κ.

Ματαίωση, αποτυχία, αδικία, βία, ανεκπλήρωτος έρωτας, μοναξιά, τραυματισμοί, αρρώστιες, αναπηρία, ανεργία, θάνατος, κρίσεις προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές, οικονομικές, οικολογικές... Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τον πόνο.

Υπάρχουν κακοί ψυχοθεραπευτές; Αρκετοί. Υπάρχουν μέτριοι ψυχοθεραπευτές; Πολλοί. Υπάρχουν καλοί ψυχοθεραπευτές; Αρκετοί. Υπάρχουν εξαιρετικοί ψυχοθεραπευτές; Λίγοι.

«Η ευτυχία είναι μια δυναμική διεργασία που την κτίζεις και την καλλιεργείς καθημερινά»

«Ο καφές, η γέφυρα και ο Μαντέλα», ο τίτλος του πέμπτου βιβλίου σας που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός. Θα μας δώσετε κάποια στοιχεία;

Η εφηβεία χρονικά αντιστοιχεί στο διάστημα ανάμεσα στην παιδική και την ενήλικη ζωή.

1) Συχνά ακούμε ότι η οικογένεια και η κοινωνία περνάει κρίση. Ισχύει;
Ένας βασικός λόγος που υπάρχουν σήμερα πολλά κοινωνικά προβλήματα και γενικότερα...

Του Ιάκωβου Μαρτίδη 
1) Γιατί πολλοί επιλέγουν να βρουν τον έρωτα μέσω διαδικτύου;
Σήμερα οι έξοδοι έχουν μειωθεί  λόγω οικονομικής κρίσης,   λόγω φόρτου εργασίας…

Τα άτομα που πάσχουν από Διαταραχή Πανικού συνήθως αναπτύσσουν νευρικότητα και φόβο στο μεσοδιάστημα των κρίσεων πανικού. Συχνά αυτή η νευρικότητα και ο φόβος ότι θα επαναληφθεί η κρίση με όλη την αίσθηση της έντονης δυσφορίας, της ανημπόριας και του φόβου απώλειας του ελέγχου, οδηγούν στην ανάπτυξη μια άλλης διαταραχής, της διαταραχής της Αγοραφοβίας.

Ο κ. Ιάκωβος Μαρτίδης απευθυνόμενους σε Εκπαιδευτικούς...

Συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα
Το μήλο πάνω από τη μηλιά, το νέο βιβλίο του ψυχιάτρου και συγγραφέα Ιάκωβου Θ. Μαρτίδη, με υπότιτλο:  Tο αλφαβητάρι του «καταπληκτικού» γονιού, είναι η αφορμή της συζήτησής μας. 

Ο Γιώργος είχε αρχίσει να παίζει καζίνο στο ίντερνετ από τα δεκατρία του. Για δύο μήνες περνούσε το μεγαλύτερο μέρος τής ημέρας του παίζοντας την e-ρουλέτα.

Η διαταραχή πανικού είναι ένα «θορυβώδες» σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από διακριτά επεισόδια κρίσεων πανικού, δηλαδή κρίσεις υπερβολικού άγχους και φόβου. Περιλαμβάνει στη συμπτωματολογία της ένα μεγάλο εύρος σωματικών συμπτωμάτων. Πρόκειται για την ίδια κλινική εικόνα που μπορεί να παρουσιασθεί σε συνθήκες έντονης σωματικής άσκησης ή σε συνθήκες απειλητικές για τη ζωή. Στη διαταραχή πανικού οι προσβολές εμφανίζονται ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, χωρίς να υπάρχει κάποιος προκλητικός παράγοντας.

Η κατάθλιψη είναι μία σοβαρή νόσος που προκαλεί δυσλειτουργίες και ταλαιπωρία σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι αδυναμία της προσωπικότητας ή χαρακτηριολογικό μειονέκτημα. Η κατάθλιψη όμως είναι νόσος - όχι αδυναμία. Το αισιόδοξο μήνυμα που αξίζει να γνωρίζει όλος ο κόσμος είναι ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται και οι άνθρωποι μπορούν να επανέλθουν στην προηγούμενη υγιή κατάσταση. Η κατάθλιψη δεν παρουσιάζει μόνον συναισθηµατικά συμπτώματα, αλλά συχνά εκδηλώνεται και με σωματικά συμπτώματα. Τα συχνότερα εμφανιζόμενα σωματικά συμπτώματα είναι οι κεφαλαλγίες, οι στοµαχικές διαταραχές και ο χρόνιος πόνος, που πολλές φορές εκδηλώνεται σε διαφορετικά σημεία του σώματος. Η κατάθλιψη είναι µία από τις πιο συχνές παθήσεις. Εκδηλώνεται σε ποσοστό 10 με 15% στους άνδρες και στο 20 με 25% των γυναικών για τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Φόβος είναι η φυσιολογική αντίδραση σε κάποιο πραγματικό κίνδυνο. Στις φοβίες, ο φόβος είναι υπερβολικός έως παράλογος, που έχει σαν αποτέλεσμα το άτομο να επιθυμεί έντονα την αποφυγή αυτού που φοβάται. Είναι μία παθολογικά φοβική απάντηση σε κάποιο κίνδυνο, ο οποίος μεγαλοποιείται υπερβολικά ή είναι φανταστικός.

Η διαταραχή αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε άτομα που έχουν επιβιώσει από κάποιο τραυματικό γεγονός το οποίο είναι έξω από τις συνηθισμένες ανθρώπινες εμπειρίες. Τέτοια παραδείγματα είναι το να υποστεί το άτομο βιασμό...

Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής είναι οι υποτροπιάζοντες ψυχαναγκασμοί ή καταναγκασμοί.

Το βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι το επίμονο και γενικευμένο άγχος που αφορά στο σύνολο σχεδόν των δραστηριοτήτων του πάσχοντος ανθρώπου και που διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες. Συχνά, η διάρκεια της διαταραχής μπορεί να κρατήσει και χρόνια. Η συχνότητα της ΓΑΔ στο γενικό πληθυσμό ανέρχεται περίπου σε 5%.